这两件事，其实性质都一样。两个联盟中，对于某个课题，都有不一样的声音，如果马华现在用回教党的建立回教国立场攻击民主行动党，民主行动党也一样曾经以 巫统的内安法令攻击马华。在政治上，本来就是谁有实力谁说话。但是民联和国阵的分别是，国阵，以巫统为大，巫统说一，没有人有能力说二。巫统说，不必检讨 内安法令，马华什么都不能做。这就是目前的政治现实，没有人可以改变。
民联，三党势力平均，当回教党一些领袖一再声明实行回教法的时候，公正党和民主行动党都挺身而出反对，也因为势力平衡，回教党的回教法议程就不可能可以执行。这也是目前的政治现实，没有人可以改变。
一直以来，我都不曾担心过回教党实行回教法，只要巫统没有和回教党同流合污，回教法在我国是不可能可以实行的。要改变一个国家的法律和宪法，就要有足够的 实力。目前，除非巫统联手回教党，不然，没有任何一个政党可以改变这个国家的宪法与法律。这是铁一般的事实，没有人可以改变。如果，有人要实行回教法，就 要通过2/3的国会议员的统一，所以就算回教党要实行回教法，只要回教党以外的政党不同意，那么，回教党的回教法议程，只是空谈，不足为惧。任何实行回教 法的动议，都只不过是政治议程，廉价方式宣传的手段。
今天早上，摊开报纸，看到纳吉对回教党的回教法议程的看法：納吉：只是政治伎倆‧回教黨不會實行回教法。
副首相拿督斯里納吉認為，回教黨聲稱民聯一旦執政將推行回教刑事法，這只是回教黨一貫使用的政治伎倆，其實是不會真正實行。纳吉说：“這已是舊的課題了，回教黨在吉蘭丹和登嘉樓執政的時候，都沒有執行回教刑事法。”纳吉这样说，冒了一个风险，就是，可能会失去一些保守回教徒的支持，但是，却给非回教徒一个心安，间接讨好了非回教徒。但是，如果我们仔细的想想，纳吉的 话，确实有理由。至少，我们可以肯定，目前，巫统不赞成实行回教法。纳吉尚且不惧回教党的回教法，也没有利用这个黄金机会做个人宣传，那么，我们何必太过 在意回教党其中一个领袖的个人议程呢？如果巫统不赞成的话，回教党孤掌难鸣，执行回教法，最后只沦为回教党的政治口号，为了吸应马来选票。
回教党一些支持回教法的领袖忽略了几点，可能导致反效果：
第一：新生代马来人并不能接受回教法。巫统党员多数也不能接受回教法。
第二：非马来人对回教法的恐惧。
第三：回教党内也不是所有党员和领袖都支持回教法。
回教党坚持执行回教法的议程，将会成为回教党的票房毒药，间接影响了民联执政中央的计划。可幸的是，回教党主席哈迪阿旺是个比较支持福利国的领袖，是个好人，希望就这件事，他可以提出他宝贵的意见。
至于一些政党领袖利用回教党小部分领袖的回教法议程，我们完全可以明白，那些，只不过是懂得把握任何时机为自己和所在的政党宣传的伎俩，不足为患。马华领 袖呼吁民主行动党向华社交待，可能他们是健忘的，因为，民主行动党从第一天开始就坚持成立福利国，到今天，民主行动党的立场不变，这是我对民主行动党的信 心。林冠英和林吉祥（敦促胡桑澄清实施回教法言论 林吉祥：令瓜登华裔选民不安) 也做出了声明，坚持拒绝执行回教法。人民公正党也就回教党全国副主席胡桑慕沙的这个个人议程作了回应，表明不会支持回教法。所以，马华的领袖们，你们应该 呼吁回教党离开民联，而不是民主行动党。少数服从多数，回教党是少数，人民公正党和民主行动党是多数。如果他们一再强调回教刑事法，那么，希望马华的领袖 们把矛头指向回教党，而不是民主行动党。
我相信回教党副主席胡桑慕沙是因为控制不了被凯里挑拨的情绪（巫统回教党竞相挑战实施刑事法 胡桑说执政实施，凯里隔日改口)而被自己的议程蒙蔽看不清我国目前的政治现实。所以过后，胡桑慕沙也澄清了实行回教法如果没有民联成员党的支持，是行不通的（执政后实施回教刑事法论掀波 胡桑澄清：没盟党支持难实行)。
回教党的回教国议程，无可厚非，因为，每个政党都有他的斗争目标。民主行动党的议程是福利国，从建党以来保持同样的理念，也无可厚非。而人民公正党，也是 朝向福利国的方向走，所以，民联中区区的一个回教党，根本成不了气候。回教党因为308海啸，一些领袖开始幻想，幻想民联就是回教党，可惜事实却离他们太 远了。他们只不过在幻想，一厢情愿的认为，支持民联的，就会支持成立回教国。他们一厢情愿的认为，非回教徒支持回教党，是因为非回教徒支持回教国。他们忘 了，308海啸的发生，是因为人民对国阵的不满，而不是因为他们支持回教党的回教国议程。回教党被胜利冲昏了头，看不清现实，间接影响到民联执政中央的计 划。
回教党的同志们，希望你们量力而为，在发表 个人已成之前，看清楚目前马来西亚的政治现实，顾虑民联成员党间的合作关系。如果志不同道不合，民联是不会留你的。别做害群之马。别给选民机会教训你，因 为，他们可以把你捧上台，也可以把你毫不客气的拉下来。别为了个人议程而断送民联执政的机会。
回教党，好自为之。
Masa sebelum Negara kita merdeka dulu memang ramai pekerja-pekerja kontrak dari Negara China dan India datang ke Malaysia yang di bawa oleh kerajaan British untuk bekerja di lombong-lombong bijih dan ladang-ladang getah di Negara ini. Tetapi masa tu mereka tidaklah dipanggil sebagai pekerja kontrak.
Memang sifat orang Melayu dari dulu lebih selesa menjadi ‘tuan’ mereka tidak berapa suka kerja sebagai buruh kontrak ni. Mungkin juga kerajaan British ketika itu bayar upah yang murah maka orang Melayu tak suka kerja seperti itu.
Sama jugalah seperti masa sekarang ini, kerja-kerja pembinaan yang memerlukan tenaga tulang empat kerat, kerja-kerja yang bergaji murah seperti pelayan-pelayan kedai, membersih bangunan atau pejabat tidak diminati oleh rakyat tempatan.
Oleh itu kerja-kerja seperti ini telah diambil alih oleh pendatang-pendatang dari luar seperti dari Indonesia, China, India, Bangladesh, Nepal dan Myanmar. Akhirnya ramailah pekerja-pekerja asing ini memenuhi Negara kita.
Mereka ini datang dengan niat untuk bekerja bagi mendapatkan wang untuk dihantar balik bagi keperluan keluarga mereka yang ditinggalkan di kampung. Mereka yang datang bekerja ini juga tidak pernah memikirkan untuk terus tinggal menetap di Malaysia.
Kehidupan mereka di sini sungguh ringkas sekali. Mereka makan sekadar yang boleh mengenyangkan, pakaian pun jarang berganti baru, tinggal di rumah kongsi, lebih baik sikit mungkin ada majikan yang menyewakan rumah untuk dikongsi beramai-ramai dan jauh sekalilah untuk membeli perabut-perabut mahal dan harta kekal kerana susah untuk dibawa balik ke Negara asal mereka nanti.
Kecintaan mereka kepada Negara ini memang boleh dikatakan tidak ada, hati dan perasaan mereka hanyalah kepada Negara asal mereka sahaja.
Kita sebagai warganegara dan rakyat tempatan tidak begitu selesa dengan kehadiran pendatang-pendatang asing ini. Resam dan budaya mereka jauh berbeza dengan kita. Sudah tentu kita tidak mahu kalau pekerja-pekerja asing ini diberikan taraf warganegara. Kita masih curiga dengan kesetiaan dan kecintaan mereka terhadap Negara ini.
Suasana beginilah yang berlaku semasa menjelang Negara kita mencapai kemerdekaan dahulu. Masyarakat Melayu yang merupakan penduduk tempatan Malaya ketika itu sangsi dengan kesetiaan dan kecintaan orang-orang Cina dan India terhadap Negara ini yang kehadiran mereka sebelum itu hanya dianggap sebagai pekerja asing yang mencari wang di sini.
Kebanyakan pekerja-pekerja Cina dan India ketika itu memang lahir di Negara asal mereka, mereka datang ke Malaya untuk bekerja bagi mendapatkan wang. Oleh itu memang tak dapat dinafikan kesetiaan dan kecintaan mereka kepada Negara asal itu masih tebal, Malaya hanyalah tempat mereka mencari makan sahaja.
Tidak hairanlah kalau semasa penjajahan Jepun tahun 1941, ramai orang-orang Cina di Malaya dibunuh oleh Jepun kerana orang-orang Cina di Malaya ini juga dianggap sebagai warga Negara China. Di waktu itu Jepun juga berperang dengan Negara China.
Apabila British menawarkan Merdeka kepada Malaya, British telah meletakkan syarat supaya orang-orang asing yang mereka bawa ke Malaya iaitu orang-orang Cina dan orang-orang India hendaklah diterima sebagai warganegara seperti orang Melayu, tentulah syarat yang dikenakan British ini amat berat untuk diterima oleh penduduk tempatan atau orang Melayu ketika itu.
Samalah beratnya seperti kita hendak menerima pekerja-pekerja asing dari Indonesia, China, India, Bangladesh, Nepal dan Myanmar sekarang ini untuk menjadi warganegara Malaysia.
Memang ada sebab untuk orang tempatan berasa bimbang kalau pendatang atau pekerja asing ini diberikan taraf warganegara, kerana khuwatir orang asing ini akan merampas hak-hak dan keistimewaan yang mereka miliki sebagai rakyat tempatan.
Maka dari situlah lahirnya apa yang dinamakan ‘kontrak sosial’ yang telah dipersetujui antara pemimpin-pemimpin dari tiga kaum terbesar ini iaitu Melayu, China dan India bagi mencari jalan tengah bagi mengatasi masalah tersebut.
Mengikut yang punya cerita, dari ‘kontrak sosial’ inilah lahirnya ‘ketuanan’ dan ‘keistimewaan’ orang-orang Melayu yang telah dipersetujui antara pemimpin-pemimpin kaum tadi.
Kini kita telahpun 50 tahun merdeka, hampir semua orang Cina dan orang India yang menjadi warganegara Malaysia hari ini adalah lahir di bumi Malaysia ini. Kesetiaan dan kecintaan mereka kepada Malaysia memang tidak boleh disangsikan. Di sinilah tempat mereka dilahirkan dan disini jugalah tempat mereka mahu dikebumikan.
Oleh itu ‘kontrak sosial’ yang pernah dipersetujui untuk suasana di masa yang lalu itu memang tidak relevan lagi. Kita tidak kira kaum seharusnya mempunyai hak yang sama, tidak ada siapa harus menjadi ‘tuan’ dan tidak ada siapa juga yang harus menjadi ‘hamba’. Kita bukan lagi berdepan dengan pekerja asing dari China dan dari India seperti sebelum merdeka dulu, tetapi sekarang kita berdepan dengan orang Cina dan India yang lahir di bumi Malaysia.
Kalau etnik Jawa, Minang, Banjar, Bugis telah boleh diterima setaraf warganegara Melayu lainnya, maka tidak ada sebab etnik Cina dan India tidak boleh mendapat taraf yang sama.
Mungkin perbezaan adat dan agama menyebabkan kita sukar untuk bergaul antara satu sama lain, tetapi ini bukanlah sebab untuk kita membeza-bezakan hak-hak mereka melalui ‘kontrak sosial’ yang dikenakan kepada mereka tanpa mereka mengetahui justifikasi disebalik kewujudan ‘kontrak sosial’ itu.